De zachte landing gaat over thuiskomen.
In onszelf. In ons lijf. In de wereld. En ook bij elkaar. 

Wat betekent dat eigenlijk, thuiskomen in onszelf en in de wereld? Hoe voelt dat en hoe ziet dat eruit? Dit is een vraag die ik leef, zonder de antwoorden te hebben.
En daar wil ik over delen. 

Zoals mijn therapeut zo mooi kan zeggen:
"Je maakt een zachte bedding waar je ziel in kan landen". 
Precies dit omschrijft mijn proces in het bewegen van een leven lang dissociëren en niet in mijn lijf zijn, naar langzaam in mijn lichaam zakken en belichaamd leven. 

Zachtheid is hierin een kernwoord. Juist omdat verharding, in een poging tot zelfbescherming, mij bij mezelf heeft weggehouden. En daardoor dus ook weg van het leven. Weg van de verbinding met mezelf en anderen. 

Die verharding zie ik ook in de wereld om me heen. Voor zoveel van ons is IN ons lichaam zijn iets vreemds, iets lastigs en misschien wel iets engs. En dat vind ik niet gek als we kijken naar hoe verhard de wereld kan zijn waar we in leven, met hoeveel (onerkende en ongevoelde) pijn velen van ons rondlopen en hoe weinig ruimte er is in de samenleving om een gevoelig mens te zijn.

Zachtheid betekent overigens niet dat alles zoet en sappig moet zijn of dat we altijd zachtheid als emotie moeten voelen. Dat is bypassing. De zachtheid zoals ik het bedoel, betekent met zachte ogen naar onszelf kijken, een zachte container zijn voor alles wat we voelen en ervaren. Zelf-compassie dus. Want boosheid, pijn, verdriet, frustratie, rouw zijn allemaal gevoelens die horen bij ons menszijn. 

Mijn hoop en intentie is dus ook om met zachtheid naar ons menszijn te kijken. Naar hóé we kunnen verzachten. Met echtheid, aanwezigheid. Maar ook met de rauwheid, messiness en kwetsbaarheid die het leven met zich meebrengt. We hoeven ons menszijn namelijk niet te ontstijgen om bij onszelf thuis te komen.